Polaroid paradox vangt het verleden en de toekomst in het heden, zoals alleen (groot)ouders en hun (klein)kinderen dat kunnen.
Dit project gebruikt de gestripte doorzichtige gedeelten van de polaroid en heeft ze laten inkapselen in acryl. Dit zorgt ervoor dat er ruimte tussen de twee portretten zit. Op het moment dat je er voor staat, vallen de gezichten over elkaar heen en vormen samen een nieuw beeld. Een stapje de andere kant op en de ruimte tussen de twee individuen wordt zichtbaar.
De andere paradox is het feit dat je als kijker om de polaroids heen kunt lopen, alsof het kleine beelden zijn. Dus geen foto’s aan de muur, zoals we gewend zijn.
We are I (not) – Wij zijn ik (niet)
Precies het tegenovergestelde van het Polaroid Paradox project is the project We are I (not) – Wij zijn ik (niet). Hier worden de polaroid de ruimte juist ontnomen en vallen ze over elkaar, waarna ze gescand de volledige ruimte verliezen. Dit geeft een geheel andere “look and feel”.
Voor de Polaroid Paradoxes werden de Polaroid 600 series gebruikt. Na het weken in een warm zeepbadje, komt de achterkant los waardoor er transparantie ontstaat.
Display acrylaat plaatjes van ongeveer 12 x 12 cm
polaroid paradox vader en zoon
Hoe het idee vorm kreeg
Het idee ontstond tijdens een photoshoot van een moeder en dochter op het strand. Tijdens een korte pauze rende de dochter de duinen op en liet zich naar beneden rollen. Haar moeder aanschouwde het en zei “Dat deed ik ook toen ik zo oud was als jij.” Waarop haar dochter even stil stond en haar moeder aan keek. Daarop stelde ze de verrassende vraag “Wordt mijn haar ook donker als ik ouder word, zoals bij jou?”
“Op dat moment realiseerde ik mij dat het verleden en de toekomst elkaar even aanraakten in het heden. Hoe zou ik dat kunnen verbeelden? Er zit iets moois en warms in de manier waarop ouders en kinderen naar elkaar kijken. Twee individuen die van elkaar leren en in perspectief weten te zetten. Voor mij zit de schoonheid in het feit dat twee individuen open naar elkaar kijken en zowel de overeenkomsten als de verschillen kunnen waarderen.” Puk – Rotterdam 2015